Sa sigunošću se može konstatovati, da ukupno Brajovićevo stvaralaštvo pripada izrazitoj sferi figuralnog. Zapravo, njegova gotovo poluvjekovna Iikovna odiseja, bjelodano potvrđuje slikarsko majstorstvo, prevashodno u potpuno klasičnim likovnim formama. Brajović je izvanredan pejzažist, raskošan slikar mrtvih priroda, te odista virtuozni portretista. Upravo, na ovoj recentnoj izložbi, o tome posebno svjedoči jedan klasičan figuralni portret iz 1990, autorove supruge, supstituisan bravurozno, jednostavnim, veoma širokim potezima, te dva minijaturna, ekspresivno naslikana portreta, asocijativno-usmjeravajućih fizionomija.
Gradeći svoj stvaralački izraz na fundametalnim vijednostima, Brajović je paralelno razvijao i dosljedno njegovao jedan osobeni i karakterističan tematsko-likovni izraz, zapravo, riječ je o specifičnom, pučko-socijalnom segmentu, koji je na određen način raritetan u savremenom cmogorskom likovnom raznovršju. Brajović se inspirativno vezao za spodobe, sa one tmurne, odbačene i gotovo potpuno zaboravljene strane društvenih zbivanja. Njegovi nadničari, težaci, skitnice, pijanci, otuđenici, prosjaci, izgladnjele i depersonizovane protuve, čuče pored kanti za smeće, ili pak tumaraju stratištima, definitivno izmješteni s onu stranu raja. Njihovi su unezvereni pogledi i rasklopljene ruke, često uz tihi vapaj, usmjereni prema nebeskom spasenju. No, Brajović na svojim slikama, uopšte ne kritizira, niti uzročnost, niti posljedičnost tako obesmišljenog i ojađenog društveno-statusnog sloja, on naprosto konstatuje sa tužnim i sapatnim osmijehom, njihovu permanentnu
i nemoćnu prisutnost u opštem virtuelno-tranzicionom galimatijusu, uz nemuštu naznaku, "osvnite se, oni egzistiraju tu pored nas".
Nažalost, ovoga puta, Brajovic zbog vlastitih nedaća, nije uspio da istakne naslove svojih ostvarenja, niti u katalogu niti pored eksponata, ali je dobro poznato, da on upravo naslovljavanjem, potiče dodatnu asocijativnost svojih djela, što je između ostalog bilo blisko romantičarima. Pa tako, izrazito velika, centralno prezentirana slika, po naboju, atmosferi i dramatičnosti, neodoljivo asocira na "Splav meduze" francuskog romantičara Žerikoa. Ova usputna asocijacija, upravo i upućuje na određeni zaključak, da sociološka tematika, kojom je Brajović preokupiran već dugo vremena, ne predstavlja njegovu kritiku tog obesmišljenog stanja, već je to neka vrsta toplog uzdaha, romantizirane i prisne saosjećajnosti sa tim otuđenim ljudskim slojem. No, iako su grupno-scenski prizori, vlo karakteristični za Brajovića, bilo da su figure u nizu, ili su pak grupisane po nekim osobenim pravilima, treba istaći da je Brajović veliki majstor i onda kada na slici prezentira samo jednu, ili uparene figure.
Brajović, čitav svoj veoma dugi kreativni turus, naprosto bitiše kao "nepopravljivi" slikar, permanentno sa blokom u ruci uporno bilježi scene iz svakodnevnog života, iz neposrednog okruženja, da bi potom u tišini svog skromnog ateljea, energično i brzo, te upečatljive scene, koje je dugo nosio u sebi, pretočio u groteskne prizore. On bojenu supstancu, na platno nanosi gestualno i ekspresivno, četkom ili špahtlom, svejedno, stalno se smjenjuju veoma Iazurne i vrlo pastuozne partije, hromatska materija, načas je fluidna i trasparentna, da bi odmah potom, postala naslojena i fakturalna. Veoma bravurozno, Brajović zna da vrhom špahtle, u bojenom sloju ugravira nonšalantnu arabesku, ili tankom četkom i tamnom bojom, poduhvati plivajucu fleku, ili suspregne ekspandirajucu formu. Njegov hromatski dijapazon je izrazito širok i veoma bogat, on ne njeguje neki posebni kolorit, naprosto, sve su boje njegove boje, a koja će konkretno da proradi, pitanje je samo tematike i nivoa vlastitog raspoloženja.
Brajovićevo nadahnuto stvaralaštvo, ne počiva na literarnoj potki, niti na nekim velikim filozofskim premisama, on naprosto, kao izrazito skromna i veoma tiha ličnost, živi gotovo neprimjetno svoj stvaralački vijek, registrujući tužne pojave i gorke ljudske sudbine koje ga duboko zarezuju. Iz takvog konteksta, rađaju se njegovi "kaprićosi", njegovi socioprizori, koji moraju potaći na ozbiljna promišljanja o turobnoj stvarnosti koja nemilosrdno egzistira svuda oko nas. Brajović je i ovom izložbom, još jednom zasigurno potvrdio visoke likovne kvalitete, koje njegave angažovane slike snažno reflektuju same sobom, a on kao umjetnik, zasluženo mjesto koje, mu sa pravom pripada u savremenoj crnogorskoj Iikovnoj umjetnosti.
20. novembar 2007. Slobodan Slovinić