Bavio se konzervatorskim i restauratorskim radom u zavodima zaštite spomenika kulture Kosmeta u Prištini, zavodu za zaštitu spomenika kulture na Cetinju i u JU Muzeji i galerije Podgorice.
Poznati je jugoslovenski kopista fresaka. Učestvovao je u realizaciji premještanja Pivskog manastira, takođe je radio u Pećkoj patrijaršiji, Ljeviškoj, Gračanici, manastiru Morača, Dubočica, Savina, Reževići, Crkvi Svetog Đorđa i na brojnim objektima i spomenicima kulture Skadarskog jezera. Njegove kopije fresaka nalaze se u stalnoj postavci Galerije fresaka u Beogradu. Takođe, umjetnički radovi se nalaze u zgradi Skupštine Crne Gore, Cetinjskom muzeju, galerijama i privatnim kolekcijama u zemlji i inostranstvu itd.
Širina njegovih likovnih interesovanja impresionira. Slika pejzaže, portrete, mrtvu prirodu, enterijer, konzervira, crta itd pa je teško reći gdje je ostvario maksimum svojih moći, ali je nesumnjivo da je svako njegovo djelo, bez obzira kojom tehnikom je rađeno unikat sam po sebi.
Učestvovao je na brojnim samostalnim i grupnim izložbama ULUCG-a. Učestvovao je na prezentiranju crnogorske umjetnosti u Parizu, Bariju, Beogradu, Asenu, Rimu, Zagrebu, Ljubljani, Skoplju, Sarajevu i mnogim drugim mjestima.
OPŠIRNIJA BIOGRAFIJA
Ljubomir Brajović rođen je u Vraki kod Skadra, Albanija 28 .oktobra 1934 godine. Imao je tek dvije godine kada je sa ocem Stevom i bolesnom majkom Danicom odselio iz Albanije na Kosovo i Metohiju u jedno od sela opštine Orahovac. Seljačko, malo i siromašno, gladno i boso dijete je tu sticalo prve slike kraja i ljudi. Brajović je te impresije nosio u očima i srcu cio svoj život.
Zapamtio je najviše upečatljivo putovanje s'jeseni 1940 godine, kada ga je majka kao šestogodišnjeg sina jedinca odvela po prvi put kod djeda i ujaka u Golubovce kod Podgorice. To putovanje autobusom sa bolesnom majkom, prašnjavim autobusom prepunim putnika nikada nije zaboravio. U Golubovcima ih je rat zatekao 1941 godine, sjećao se iz tih teških vremana i ujaka koji su imali puno djece a pamti svoju crvenu majicu i puno aviona.
U to vrijeme otac sa svojom braćom bude protjeran sa Kosmeta od strane Albanaca i ponovo se vraćaju za Alabaniju gdje su prije živjeli. 1945 godine poslije oslobođenja otac i majka se ne vraćaju na Kosovo i Metohiju, već ostaju kod rođaka u Golubovcima, gdje završava i osnovnu školu.
1950 godine upisuje srednju umjetničku školu u Herceg Novom, kod profesora Bata Pravilovića i Veliše Lekovića koju završava 1955 godine.
Iste godine polaže prijemni ispit na likovnoj akademiji u Beogradu i ne bude primljen.Vraće se u Golubovce gdje se zapošljava kao učitelj u osnovnoj školi. 1957 godine ide u vojsku gdje ostaje godinu i šest mjeseci.
Poslije odsluženja vojnog roka u nemogućnosti da nađe posao u svom kraju putuje za Prijedor. Nedaleko od Prijedora u mjestu Omarska zapošljava se u osmogodišnjoj školi kao stručni učitelj za likovno vaspitanje na godinu dana.
1959 godine ponovo konkuriše za prijem na likovnoj akademiji i bude primljen u klasi profesora Ljubice Sokić i Mila Milunovića. Volio je i bavio se sportom i bio veoma talentovan. Trenirao boks, igrao šah, fudbal, čak je trenirao i igrao za OFK Beograd par mjeseci, ali bez uslova i sredstava nije nastavio.
1960 godine počeo je da se bavi konzervatorsko-restauratorskim radom na živopisima u crkvama širom Srbije, a i van nje. Prvi i najbolji učitelj za konzervaciju bio je Aleksandar Tomašević sa kojim je radio svih pet godina dok je bio student.
Radio je na živopisu Pećke patrijaršije, Bogorodice Ljeviške, Gračanice, manastira Devič kod Srbice, Đurakovac, crkva Sv.Nikole - Prilep, Ludbreg - Hrvatsko zagorje, Zavala - Popovo polje, manastir Savina - Herceg Novi, Reževići, crkva Sv.Đorđa - Podgorica, Pivski manastir, Dubočica kod Pljevalja itd. Radio je i na mozaiku u Gamzigradu kod Zaječara.
Kao student kopirao je za muzej fresaka u Beogradu freske iz Pećke patrijaršije 13 vijek, kompozicija Vaznesenje dvanaest apostola sa Bogorodicom. Takođe iz patrijaršije 14 vijek Mlekopitatelnicu, Egipatsku Mariju itd.
Radio je i na kopijama u saradnji sa Balabanovićem i Jašovićem : Loza Nemanjića iz Gračanice, Petar Koriški itd.
Po završetku likovne akademije i pete godine provedene sa profesorom Milom Milunovićem, od profesora mu stiže ponuda da ostane i nastavi specijalizaciju. Međutim, životne okolnosti mu nisu davale slobodu za nastavak. Poslije akademije radio je kao profesor u školi umjetničkih zanata u Peći jednu godinu. Postaje član ULUS-a 1965 godine. Sledeće godine zapošljava se kao slikar-konzervator u Prištini kod Pokrajinskog zavoda za zaštitu spomenika, gdje radi tri godine i šest mjeseci. Poslije toga napušta posao i odlazi za Crnu Goru kao slobodan umjetnik. Odlazak za Crnu Goru najviše su mu doprinijele misli o dvoje starih i bolesnih roditelja. Što mu je vremenom u profesionalnom smislu poprilično ograničilo kvalitetnu komunikaciju i prezentaciju sebe kao slikara.
Na insistiranje ljudi iz republičkog zavoda za zaštitu spomenika Crne Gore ponovo je u radnom odnosu, gdje radi četiri godine i šest mjeseci (od 1970-1974). Postaje član ULUCG-a 1970. godine. Na Cetinju je upoznao Mariju, koja će mu biti životna saputnica i sa kojom je izrodio dvoje djece, sina Vanju i kćerku Maju. Sredinom sedamdesetih boravio je na višemjesečnom usavršavanju u Parizu kao stipendista uglednog fonda "Moša Pijade". U Parizu se susrećao i družio sa školskim drugom Miodragom Dadom Đurićem. Njih dvojica su se posebno cijenili i međusobno uvažavali.
Od 15 juna 1974 godine u radnom je odnosu kod Muzeja i galerija u Podgorici, na radnom mjestu slikar-konzervator sve do svoga penzionisanja 2001 godine. Obučio je veliki broj svojih kolega konzervatorsko-restauratorskim zanatom. Važio je među njima za velikog čovjeka, velikog umjetnika i znalca svog posla. Učesnik i utemeljivač je mnogih likovnih kolonija. Bavio se i humanitarnim radom. Tokom avgusta 2010-2011. godine u Igalu, održane su slikarske kolonije u okviru projekta za djecu "Moje sunce". Slike će obezbijediti sredstva za boravak i oporavak ugrozene djece i njihov razvoj (Kosmetske enklave). Radio je ilustracije za mnoge đačke udžbenike.
Proživio je i preživio strahote Drugog svjetskog rata, što je kod njega izazvalo trajno saosjećanje sa stradanjima, stradalnicima i opšteljudskim patnjama. Ljubo nije slikar esteta koji je upućen kroz svoja djela na dopadljivost i prodaju istih, nije račundžija, šićardžija, on je umjetnik koji je hrabro zastupao svoja uvjerenja i nikad nije odustajao od njih. On je borac za dobro većine, to jest zastupnik humanističkih principa: između ličnog i kolektivnog dobra, on uvijek zastupa kolektivno, opšte dobro. Čestit kao čovjek, iskren je i kao slikar i kao takav istinito predstavljao svoj unutrašnji svijet i svoje vizije tog svijeta.
Slikao je na raznim materijalima od papira, kartona, parčadi drveta, lesonita, razna platna i svega što je predstavljalo zgodnu priliku. Kako je odlično poznavao tehnologiju grundiranja i impregnacije, sam je često pripremao površine za rad. Minijature su mu postale posebna specijalnost. Najveća slika koju je radio je za prostor crnogorskog parlamenta.
Još 2007 godine, dijagnozirano mu je specifično kožno oboljenje, najvjerovartnije prouzrokovano slikarskim terpentinom i raznim hemikalijama iz boja. Predlagano je da obustavi slikanje, međutim on nikada nije uspio da se oslobodi svoje velike ljubavi i četkice. Stvarao je i radio do poslednjih dana svoga života. Živio je za umjetnost i dao je život za umjetnost. Preminuo je poslije dugogodišnje bolesti 5 septembra 2018 godine u Podgorici.
Dodatak: TERENSKI KONZERVATORSKO-RESTAURATORSKI RADOVI-LOKALITETI
*Živopis:
1. Pećka patrijaršija 1961,1962,1963,1964,1965,1966,1967,1968 i 1969.g.
2. Bijelo Polje,crkva Sv.Petra i Pavla 1960.g.
3. Prilep,crkva Sv.Nikole 1962.g.
4. Ludbreg kod Varaždina 1962.g.
5. Manastir Devič kod Srbice,rad na skidanju duplog sloja živopisa i vraćanju 1966.g.
6. Prizren ,Bogorodica Ljeviška,rad na elaboratu živopisa 1967 g.
7. Manastir Gračanica,rad na elaboratu 1967 g.
8. Rad na konzervaciji i restauraciji živopisa Bogorodice Ljeviške u Prizrenu 1968 g.
9. Tutićeva crkva u Prizrenu 1969 g.
10. Grobljanska crkva u Đurakovcu 1967 g.
11. Bogorodica Ljeviška u Prizrenu 1969 g.
12. Manastir Savina u Herceg Novom 1970 g.
13. Crkva u Stolivu 1970 g.
14. Crkva Sv. Đorđa u Titogradu 1970 g.
15. Manastir Reževići 1971 g.
16. Manastir Savina 1971 g.
17. Pivski manastir 1971,1972 i 1973 g.
18. Manastir Savina 1972 g.
19. Manastir Reževići 1973 g.
20. Manastir Savina 1973 g.
21. Crkva Sv. Đorđa u Titogradu 1974,1975,1977 i 1980 g.
22. Pivski manastir 1979 g.
23. Manastir Dubočica ,skidanje živopisa 1979 g.
24. Manastir Dubočica ,vraćanje živopisa u novu crkvu (oko 250 m2)
25.Manastir Morača
*Rad na mozaicima
1. Restauracija i konzervacija mozaika u dvije sezone: 1963 i 1965 g.
*Rad na ikonama i ikonostasima
1. Restauracija i konzervacija većeg broja ikona u Zavodima za zaštitu spomenika kulture u Prištini, Cetinju, Crnoj Gori.
2. Konzervacija većeg broja ikonostasa u Zavodu Prištine i Cetinja (ikonostas koji je bio na izložbi u Parizu iz crkve Sv.Nikole-Podvrh kod Bijelog Polja)
*Uljano štafelajsko slikarstvo
1. U radionicama Zavoda za zaštitu spomenika kulture Prištine i Cetinja rad na konzervaciji i restauraciji većeg broja slika.
2. JU Muzeji i galerije Podgorice rad na konzervaciji i restauraciji većeg broja slika.
3. Izrada istaknutih crnogorskih istorijskih ličnosti Sveti Petar I i Petar Petrović Njegoš za potrebe Muzeja Cetinja.
4. Izrada portreta istaknutih zdravstvenih radnika za potrebe Instituta za javno zdravlje Crne Gore.
*Kopiranje živopisa
1. Za potrebe Muzeja fresaka u Beogradu iz Pećke patrijaršije (oko 50m2).
2. Takođe za potrebe Muzeja u Beogradu Petar Koriški kod Prizrena (15m2).
3. Muzeju u Kraljevu fragmenti iz Pećke patrijaršije.
4. Iz Gračanice za Muzej fresaka u Beogradu.
*Specijalizacije i priznanja
1. Seminar za konzervaciju i restauraciju zidnog slikarstva pri Jugoslovenskom institutu za zaštitu spomenika kulture Beograda u sezoni 1961-1962 g.
2. 1972 g. studijsko putovanje za konzervaciju u Poljskoj.
3. Povelja Saveza konzervatora Jugoslavije 1975 g.
4. Zahvalnica Republičkog zavod za zaštitu spomenika kulture-Cetinja,za posebena zalaganja i rad na izmještanju kompletnog Pivskog manastira 1982 godine.
5. Dobitnik je mnogih priznanja, povelja i zahvalnica za svoj rad i stvaralaštvo.
